Başkasına ışık olurken kendini tüketmekten yorulmadın mı?

Peki fark ettin mi; her defasında dimdik durup ışık saçmaya çalışırken, kimse sana ‘dinlen’ demedi. Belki de hiç kimse gerçekten, ‘Nasılsın?’ diye de sormadı. Ama sen pes etmedin, değil mi? Kendi yolunu çizerek adımlar atıyorsun, en başında olmana rağmen.

Oysa senin de karanlıkta kaldığın anlar, içinin titrediği geceler, hâlâ kabuk tutmamış yaraların var. Ama her şeyden önce hayallerin var. Belki kendin bile inanmıyorsun ama içinde hâlâ tükenmemiş bir umut var.

Evet, korkuyorsun. Çünkü bilinmezliğin tam ortasındasın. ‘Ya başaramazsam?’ diyorsun. Ama denemeden nereden bileceksin? Ya olacakken, sen hiç denemediğin için olmadıysa?

O yüzden, bin cihana bedel hayaller kurmaya devam et. Çünkü sen başaracaksın.

Başkasına ışık olmak güzeldir; yol göstermek, umut vermek, karanlıkta bir kıvılcım olmak… Ama ya sen? Ne zaman kendi karanlığını fark ettin en son? Ne zaman durup dinlendin, ne zaman sadece kendin için yandın?

Bir mum gibi eriyip giderken, herkesin aydınlandığını görmek yetmiyor bazen. Çünkü sen de varsın. Sen de ışığa ihtiyaç duyuyorsun. Kendi ateşinde tükenmeden önce, biraz da kendini sarıp sarmala.

Işık olmak güzel… ama yanmadan da olur.