Hiç Korkmadım Aşktan... Meydan Okuyarak Yürüdüm Üzerine... Kanadı Bazen Her Yanım, Yine de Korkmadım... Geceleri Uykusuz Kaldım... Kurudu Bazen Ağlamaktan Gözlerim... Yine de Değer Aşka, Değer Sevdiğime Dedim... Yaptığım Hiçbir Şeyden Pişman Olmadım...

Mutlu Sonla Biten Masallarım Olmadı Hiç Benim... Hep Hüzünle Gözyaşıyla Biten Bazende Biterken Başlayan Hikayelerim Oldu... Sabah Doğan Güneşin Yerine Hep Batan Güneşim Oldu... Üşüyen Hep Benim Ellerim ve Yüreğim Oldu.... Her Zaman

SEVGİLİYE MEKTUP Zaman sensizlikle karışınca, adı yalnızlık oluyor. En çok sözlerini özlüyorum, bir de tebessümünü. gülümsüyorum. Yokluğunun ağırlığı bilemezsin. En çok geceleri zor oluyor dayanmak. Susuyorum, sustuklarımı yazıyorum. Yazdıkça büyüyor hasretin, gelip yüreğimin

Şu anda içimin ezildiğini hissedebiliyorum.Kalbimin paramparça olduğunu da..ne kadar umutlanmıştım oysa elimi tutacağın için.Hiç bırakmayacaksın sanmıştım.Artık yitirmeye başladığım senli hayallerimi canlandırmıştın. Bilerek mi yaptın bilmiyorum.Kim bilir belki de amacın beni böyle öldürmek !!

Her güneşin batışında, seninle el ele güneşin batışını izlediğimiz geliyor aklıma ey yar. Nutkum tutuluyor o anda. Sevgiyle bakan gözlerin, baldan tatlı sözlerin var hala aklımda. Meğer ki ben sensiz, kimsesizmişim. Öyle özledim

  Bugün mektubunu yine içim eriyerek okudum… İçim eriyerek. Evet… Cümlelerinin ahengi ve duygu geçişlerin beni benden alıyor. Sen yapıyor. Seni sevmenin mükemmelliğini ve ne kadar şanslı olduğumu bana tekrar tekrar hatırlatıyor. İçtenliğin