Bir gece ona karşı olan duygularımın tamamen yok olduğunu ve onu sevmediğimi anladım. Bu onun başına benden yana gelebilecek en iyi şeydi. Hislerimi kaybetmiştim. Onu sevmiyor, özlemiyor hatta ona ithafen şarkılar söylemiyordum. İçimde nefrette yoktu, kinde. İçim boştu, içim bomboştu. Sevgim beni yormuştu, yıpratmıştı; sesimden anlamıştım. Onu anlatırken heyecanlanmıyor ve neşelenmiyordum. Uzun zamandır tanıdığım en eski yabancıydı.

Kirpiklerini, kokusunu, kelimelerini ezberebildiğim insandan gram bir şey hatırlamıyordum artık. Ne o na dair cümleler yazmak ne de ona dair hatıralar biriktirmek gelmiyordu ciğerimden. ‘Geçmiyor’ diye sızlandığım geceler çok geride kalmıştı. Hayat beni pek güzel büyütmüştü. Büyütürken de yavaş yavaş almıştı her bir şeyimi. Önce onu sonra kelimelerimi ardından da hislerimi. Artık hissiz bir insandım . Hissiz ve yabancı. Öylesine yabancıydım ki kendime, aynaya baktığımda hiçbir parçamı göremiyordum.

Ellerimi saçlarımın arasına aldığımda kimseyi düşünemiyordum.Kokusunun üzerime sinmişliğine hiçbir hüzün eklemiyordum. Hislerimi kaybettiğimi anladığım bir gece oldu benim. Sadece ona karşı olan duygularımın yok olduğunu ve onu sevmediğimi anlamadım. Ben o gece birçok duygumun eridiğini anladım. Büyümüştüm… Ama ben hiç büyümek istememiştim ki…