Ruhun mu ateş yoksa o gözler mi alevden

Bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu

Pervane olan kendini gizler mi alevden

Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu

Gün senden ışık alsada bir renge bürünse

Ay secde edip çehrene yerlerde sürünse

Herşey silinip kayboluyorken nazarımdan

Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse

Hançer gibi keskin ve çiçekler kadar ince

Çehren bana uğrun da ölüm hazzı verince

İçimdeki azgın devi rüzgarlara attım

Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım

Gözler ki birer parçasıdır sende ilahın

Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın

Vur şanlı silahınla gönlü mülkü düzelsin

Sen öldürüyorkende vururkende güzelsin

Hüseyin Nihal Atsız