…Kendime bile itiraf edemediğim bir sevdanın kenarından…
.. Ben seni sevdiğimi bile bilmiyordum önce..
Sadece, ismini duymadığım günlerde bir şeyler eksik kalıyordu..
Gülüşünü görmeyince, içimde bir yer tam olmuyordu..
Ve her şeyin normal olduğu günlerde bile…
Bir şey eksikti…
Meğer Sen’mişsin…
.. Sana uzaktan bakmayı seçmedim aslında,
sadece yaklaşacak bir yolum olmadığını çok erken anladım..
Sen, bir adım atılsa bozulacak kadar güzel bir hayalin içinde duruyordun..
Ben ise adım atarsam kaybolacak kadar kırılgandım..
Bazen “belki hissediyordur” dedim..
Sonra hemen kendimi susturdum..
Çünkü birinin bana böyle bakabileceğini hayal etmek bile fazla geldi..
Kendimi hep kenarda tuttum..
Sana en yakın yerden ama en uzakta..
.. Sevmek bile değil belki bu…
Senin varlığına saygı duyarak içimde susmak..
Bir gün seni özlediğimi fark ettiğimde,
çok geçti artık…
O özlem, günlere değil, kendime yerleşmişti..
Göz göze gelmekten bile kaçındığım biriyle,
nasıl bu kadar kalpten kalbe bağlı kalabildim, bilmiyorum..
.. Sen beni hiç bilmedin…
Ama ben seni unutmamayı öğrendim..
…Ve bu mektubu da o unutamayışın sessiz bir hatırası gibi yazıyorum..
Okursan bilme bana ait olduğunu..
Ama olur da içinden bir yer sızlarsa,
belki aynı yerden geçmiştir kalplerimiz..