Sana çok benzeyeni ,
Senin yerine koydum.
O kadar uğraştım,
Sen oluversin istedim,
Olmadı..
Senin baktığın gibi
Oda , bakamadı..
Ben senin tadını hiç bir şeyden alamadım.
Senin olduğun yerlere kimseyi yaklaştırmadım.
Demir dövdüm hasretinde,
Yaktım anıları bilmem kaçıncı yanık derecesinde …
Tuttum fırlattım hayatımı bilinmezlerin içine…
Ama söküp atamadım seni içimden
Kördüğüm ile iliklenmişsin benliğime…
Nasıl bir şeysin sen böyle
Seni ne dünyalara sığdırabiliyorum
Ne de avucumun içine..
Aşk ne diye soruyorlar,
Çocuklar…
Gözlerini anlatıyorum.
Eskilerden, anlatıyorum
Uzakları yakınmış gibi anlatıyorum.
Ne uzaklar eskittim ben sana bakar iken..
Tam karşına geçip
İçimden seni seviyorum diye,
Avaz avaz kaçıncı kez bağırdım.
Ama sen duymadın .
Senden başka kimse de duymadı.
Bu böyle hiç iyi olmadı ..
Ben sana,
Gökyüzü bana ağladı.
Ben seni yaşadım sen varmış gibi,
Senin olmadığın yerlerde,
Ben ölümü anladım.
Başka birine gülümsediğinde.
İnsan kendi ölümüne ağlar mı hiç
Ben ağladım, işte
Senin yüreğinde .
Seni bir kere kaybettim,
Senden sonra herkesin yüreğinde ,
Sırası ile birer birer öldüm.
Sonra seni bir gün gördüm .
Belki de ilk defa yaşıyor olmama güldüm.
Ara sıra senin mutlu hâlini gözümün önüne getirerek mutlu oluyordum.
Gülüyor ise, o da mutludur diye hayal kuruyordum.
Arada merak da ediyordum.
Özlüyorumda tabi ;
İnsan özlemez mi hiç,

Recep Altın .